ស្រមោលខ្មៅ...
វាប្រហែលជាស្រមោលមួយដែលខ្ញុំពិបាកនឹងយកឈ្នះបំផុត។ ខ្ញុំធ្លាប់មានស្នេហាមួយដែលអ្នករាល់គ្នាមើលមកហាក់ដូចល្អឥតខ្ចោះ ប្រហែលគ្មានថ្ងៃបែកគ្នានោះឡើយ។ ពេលវេលា ៦ឆ្នាំហាក់កន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន សៀវភៅមួយនោះត្រូវបានបាត់ខ្លឹមសារត្រឹមវណ្ណ:គ្រួសារ។ ខ្ញុំជាកូនអ្នកមធ្យមដែលមិនដែលខ្វះព្រឹកល្ងាច ហើយក៏មិនដែលត្រូវខ្វាយខ្វល់ពីបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ តែត្រូវបានគាត់ប្រាប់ថាគ្រួសារគាត់មិនពេញចិត្តខ្ញុំព្រោះខ្ញុំគ្មានផ្ទះ គ្មានលុយ គ្មានឡាន គ្មានមុខរបរ។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាការមិនពេញចិត្តនេះគឺត្រូវព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំមានពេលនោះជារបស់គ្រួសារទាំងអស់ ខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្តើមរៀនឆ្នាំទី២ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានប្រែក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលងប់ងល់នឹងការរកស៊ីបំផុតដើម្បីអោយខ្លួនសមនឹងគេ។ តែខ្ញុំហាក់ដូចជាកាន់តែអស់សង្បឹមនឹងបន្តទៅទៀត ព្រោះអ្នកមានដែលគេរកសុទ្ធតែជាកូនអ្នកលក់ឡានធំៗនៅក្នុងស្រុក។ ក្រោយខ្ញុំមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងទាំងមុខរបរនិងហិរញ្ញវត្ថុ ក៏សម្រេចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនារីម្នាក់សាមញ្ញនិងល្អខ្លាំងសម្រាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែសៀវភៅមួយនេះត្រូវបានបញ្ចប់ត្រឹមគ្រួសារម្តងទៀតព្រោះខ្ញុំអាយុប្អូនគាត់។ ក្រោយមកខ្ញុំបានជួបនារីម្នាក់ទៀតដែលល្អនិងសាកសមនឹងខ្ញុំ។ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៌ស្ងប់និងសុវត្ថិភាពពេលមានវត្តមានគាត់នៅជិត។ គាត់ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលខ្ញុំចង់មើលថែនិងផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដែលគាត់ត្រូវការ។ ខ្ញុំនឹងគាត់តបសារគ្នារាល់ថ្ងៃក្នុងនាមជាមិត្ត ខ្ញុំគិតថានាងបានដឹងពីចិត្តរបស់ខ្ញុំចំពោះនាង ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែមិនអាចស្មានយល់ពីនាងបាន។ ត្រឹមខ្លាចមិនហ៊ានបោះជំហានទៅមុខព្រោះតែខ្លាចការបដិសេធម្តងទៀត ខ្ញុំបានព្យាយាមម្តងហើយម្តងទៀតប៉ុន្តែនៅតែមិនអាចដើរចេញពីភាពភ័យខ្លាចនៃស្រមោលខ្មៅ។ តើខ្ញុំគួរធ្វើបែបណាដើម្បីជំនះភាពភ័យខ្លាចមួយនេះ?